Libros grandes a precios pequenos

Hoxe en día, xa podemos comprar os mellores libros sen saír da casa. Son moitas as librarías virtuais que se atopan na rede. Hoxe propoñemos unha, das que realmente cumplen.
Trátase de http://www.centraldellibro.com/
Para participar nun club de lectura hai que conseguir pronto o libro escollido, e mellor a un bó prezo. Vexamos un exemplo:
García Márquez, El amor en los tiempos del cólera (na web antedita):
- Da edit. Random House Mondadori, (edic. de peto) por só 9,02 €
- Da edit. Mondadori (tapa dura), por 17,00 €
- Da edit. RBA Coleccionables, por 7,26 €
E despois din que ler é caro... De todas formas, nunca hai que esquecer que temos unha libraría moi perto da nosa casa, e que alí sempre somos benvidos, ...

Cálamo presenta o seu primeiro libro de lectura.

Os membros do club de lectura CÁLAMO xa teñen título para encher de literatura as tardes do Nadal.

O fío conductor deste club vai ser a literatura contemporánea, e algunhas das obras máis salientables deste período van dar moito que falar.

Comezamos por unha novela das que non se poden deixar a medias. Intensa e fascinante, esa historia de amor que calquera desexaría protagonizar.

Como di a contracapa da edición de Mondadori de 1987: "Los zumos, olores y sabores del trópico alimentan una prosa alucinatoria..."

Para abrir boca, adiantamos as primeiras liñas desta obra maxistral:

"Era inevitable, el olor de las almendras amargas le recordaba siempre el destino de los amores contrariados".

E para rematar, unha apreciación de doña Blanca:

"No creo en mujeres decentes que no sepan tocar el piano". (p. 267)

Saudos dende Leipzig

Pese a que o grande escritor Johann Wolfgang Goethe naceu en Frankfurt, foi en Leipzig onde pasou boa parte da sua vida, e aquí e onde nos atopamos. Diante dunha estatua na memoria do escritor e diante dunha homenaxe a unha escena da súa obra Fausto, onde é costume que a xente toque o pé para que lles dea boa sorte.

Club de lectura "Cálamo"

A biblioteca do instituto tamén desexa fomentar a lectura mediante un club. O nome que escollemos foi CÁLAMO, pola súa intrínseca relación coa literatura máis clásica. Para aqueles que non o saibades...

Que é un cálamo:
Definición RAE m. Parte hueca de la pluma que se inserta en la piel de un ave: "limpió el pollo de los cálamos que quedaron al desplumarlo."
Poét. Pluma para escribir: "que la musa me preste su cálamo."
Caña, tallo cilíndrico y liso: "los cálamos del juncal."

Hai tantos libros marabillosos para ler. A continuación podedes ver algunhas das propostas dos membros do club:

- "El amor en los tiempos del cólera" de Gabriel García Márquez. - "Memorias de Adriano" de Marguerite Yourcenar. - "La montaña mágica" de Thomas Mann. - "Herba Moura" de Teresa Moure. - "La caverna" de José Saramago. - "Bajo la fría luz de octubre" de Eloy M. Cebrián - "Como agua para chocolate" de Laura Esquivel. - "La catedral del mar" de Ildefonso Falcones - "El sí de las niñas" de Leandro Fernández de Moratín - "Las bicicletas son para el verano" de Fernando Fernán Gómez - "La catedral" de César Mallorquí - "La sombra del viento" de Carlos Ruiz Zafón -"El código Da Vinci" de Dan Brown - "Divorcio en Buda" de Sándor Márai - La mujer justa" de Sándor Márai - "A letra escarlata" - "Moll Flanders" - "Contrapunto" de Aldous Huxley - "Persuasión" de Jane Austen -"Orgullo y perjuicio" de Jane Austen - "Madame Bovary" de Flaubert - "Canta la hierba" de Doris Lessing - "La catedral del mar" de Ildefonso Falcones - "Los pilares de la tierra" de Ken Follet - "Memorias de una geisha" de Arthur Golden - "La sombra del viento" de Carlos Ruiz Zafón - "Ángeles y demonios" de Dan Brown -"El perfume" de P. Süskind- "La guerra de los mundos" - "Rebelión en la granja" de G. Orwell

Doris Lessing (I)

Con este "post" imos comezar unha serie monográfica en torno á vida e obra da Nobel deste ano:

Doris May Tayler naceu en Persia (actual Irán) o 22 de outubro de 1919 de pais británicos. En 1925 trasladáronse a Rhodesia, actual Zimbabwe.
Lessing describiu a súa nenez como unha mezcla desigual dalgunhas alegrías e moita dor. A súa nai, obsesionada con educala de forma correcta, sometíaa a innumerables regras na casa e despois foi enviada a un colexio de monxas, onde a asustaban con historias sobre o infierno. Máis tarde asistiría a outro colexio de mozas en Salisbury, que pronto deixou. Tiña trece años cando rematou a súa educación formal. Pero como outras escritoras sudafricanas, Lessing converteuse nunha intelectual autodidacta.

Xeración perdida, de Francisco Castro

Pódese atopar na nosa biblioteca a novela de Francisco Castro Xeración perdida. É unha novela difícil de encadrar. Todo un reto para a paciencia e para a intelixencia.
Ofrecemos uns destellos nas liñas seguintes:
"A memoria. Esta é a novela da memoria, a novela dunha xeración que se perdeu e que aínda loita por saír do burato. A novela dunha xeración perdida. (....)
Reitero, somos a nosa memoria. (...)
Hai tantos escritores no mundo como gotas de auga no mar.
Gabriel García Márquez escribiu no primeiro tomo das súas memorias que a vida de un non é o que sucedeu senón o que un recorda e como o recorda. Pois iso".

Esta é, asemade, unha novela para aqueles galegos que lles todou nacer na década dos sesenta. E para os que isto non lles interesa, que aproveiten para ler ou reler a marabillosa Vivir para contarla de Gabo.

Robert Louis Stevenson

A lectura proposta polo Club de lectura "Fahrenheit 451" para o mes de decembro é O estraño caso do doutor Jekyll e o señor Hyde, unha pequena pero famosa novela dun escritor escocés chamado Robert Louis Stevenson. R.L. Stevenson é un escritor clásico, moi coñecido por ter escrito libros moi populares entre a xente nova, como por exemplo A illa do tesouro, A frecha negra, ou O señor de Ballantrae. A súa vida foi breve pero igual de emocionante cós seus libros. Naceu en Edinburgo no ano 1850 e morreu en Samoa e 1894. Si, morreu aos 44 anos, vítima dunha complicación da enfermidade que daquela era moi común: a tuberculose. Esta foi tamén a razón que o levou a deixar a súa fría e húmida cidade natal, Edinburgo, na busca dun clima máis beneficioso para os seus pulmóns. Así chegou despois de moitas viaxes ao Pacífico Sur e estableceuse en Samoa coa súa familia. Alí vivíu ata a súa morte. Os nativos de Samoa déronlle o alcume de Tusitala, que significa "o contacontos". Os libros de Stevenson están cheos de aventura, e os seus protagonistas son homes de acción que se enfrontan a situacións nas que a loita entre o ben e o mal está sempre presente.

25 de novembro

Contra a violencia... contra todo tipo de violencia.

Lorenzo Silva...sempre

Sempre é unha boa ocasión para agarrarse a un libro de Lorenzo Silva. Ameno e profundo, interesante e actual, nunca deixará de sorprendernos pola súa afiada escritura. Velaí vos vai un anaquiño da reedición do seu El urinario (Destino, 2007):
"A miña vida con Natalia consiste en boa medida en acudir a vodas. Ten máis de douscentos amigos, que sumados aos máis de douscentos de cada un dos seus cinco irmáns botan unha cifra de máis de duascentas vodas posibeis. Podemos estar indo a unha cada sábado ata máis alá do ano 2017. Son espectáculos apaixoantes, nos que primeiro oes disertar sobre a parella a un célibe e despois soportas duas ou tres horas de tormento onda outras dez persoas presuntamente seleccionadas polos contraíntes ou as súas nais de acordo coa súa aptitude para encaixar contigo (en realidade, para encaixar con Natalia, que se converte sempre no centro da reunión e non deixa de rir nin de ondear a un lado e a outro a súa longa cabeleira). Ademais diso imos a festas, ás películas que non podes deixar de ver e de vez en cando ao teatro ou a un concerto."
¿Quen non se viu nesta situación algunha vez?

Fahrenheit 451

Por fin, o MAGOSTO!!

O venres 16 temos magosto no Centro.
Un bó número de actividades están preparadas para convivir doutro xeito, fóra das aulas, en contacto coa natureza e cos demais.
Infórmate e anímate a participar.

Colle a chave...

Colle a chave e pasa. Mira pola fiestra de internet toda a beleza que hai aí fóra, agardando por ti. Se queres coñecer un pouco mellor a nosa terra date unha volta por

http://www.galicias.com/

ou mellor aínda, empeza por un paseo ben cerquiña:

http://galicias.com/silleda/index.htm

Fotos cheas de luz para saír da caverna e ver a claridade do sol.

Hai un libro interesante...

Hai un libro interesante nos escaparates das librerías. Eu estouno lendo, e gústame de veras. Titúlase La luna de papel, e o seu autor é Andrea Camilleri.
Este guionista, director teatral e televisivo, e, sobre toto, novelista, naceu en Porto Empedocle, Sicilia, en 1925.

Os seus ensaios, crónicas e narracións están ambientadas na Sicilia de fins do XIX. Pero, foi en 1994, coa creación do comisario Montalbano (nome elexido como homenaxe ao escritor español Manuel Vázquez Montalbán) e á súa serie de novelas policiacas, cando este autor acadou o éxito no seu país. Este personaxe pasou a ser un heroe nacional en Italia e a protagonizar unha serie de TV supervisada polo seu creador. Durante corenta años foi guionista e director de teatro e televisión.

Reprocucimos aquí un breve fragmento:
"O comisario lera un relato dun autor italiano que falaba dun país onde o feito de facer o amor en público non só non era motivo de escándalo, senón que se consideraba a cousa máis natural do mundo, mentres que o feito de comer en presencia dos demais era considerado contrario á moral por tratarse de algo demasiado íntimo. Entráronlle gañas de rir por unha pregunta que lle pasou pola cabeza: ¿e si a idade o levara en pouco tempo a disfrutar dunha muller conformándose con comer con ela á mesma mesa e sobre o mesmo mantel?" (p. 103, Salamandra, 2007).

TEMPO DE SAMAÍN...

A noite do 31 de outubro comeza o ano novo celta e a súa festa en honor dos difuntos, marcando a transición do outono ó inverno.
Nesta noite, un pobo con fondas crenzas religiosas relacionadas coa inmortalidade da alma, provintes da noite dos tempos, cunha preocupación natural polos queridos difuntos expostos ó frío e á escuridade do inverno, á intemperie e á tristura dos camposantos, buscou, e atopou un mecanismo de reparación: preparando alimentos e agasallos os parentes vivos, para os parentes mortos, sería posible que as ánimas dos parentes finados voltasen a visitar ás súas familias e ás súas vellas casas para comer nas mesas e para quentarse ó carón do lume da lareira.

Contra os matóns...xoga!

Hai un novo video-xogo titulado "FearNot".
¿Sabes de que vai?
Iremos informando...
Un chisquiño de inglés para ir mirando:
"The FearNot! application software (Fun with Empathic Agents to Achieve Novel Outcomes in Teaching) developed during the project aimed to enable children to explore physical and relational bullying issues and coping strategies through empathic interactions with synthetic characters. In order to achieve these objectives, FearNot! provides children with various scenarios about bullying behaviour, that promote engagement and believability with synthetic characters in a social interaction."

Día das bibliotecas

O 24 de outubro celebramos, tamén no IES Pintor Colmeiro, o Día da Biblioteca.
Hai algún motivo para entrar nese espacio?
Ocórrensenos algúns:

1. Podes facer os deberes alí


2. Estás ao quentiño


3. Hai conexión a internet


4. É un bo sitio para descansar


5. Hai dvd's que podes levar para a casa


6. Tamén hai revistas


7. Libros non faltan


8. Ás veces, regálanche marcapáxinas


9. Hai xogos, como o xadrez, o scrabble, etc

Estas son declaracións de catro bos afeccionados: David, Martín, Ana e Loli.

Este ano facemos o camiño...

Seguro que a imaxe de ducias de peregrinos atravesando Silleda xa non nos sorprende. É algo que xa forma parte do cotián. ¿E nós? ¿Cando nos poñemos en marcha para ver como é? ¿Paga a pena atravesar esta liña imaxinaria debuxada sobre o mapa do Concello? ¿Coñecemos con detalle o seu percorrido? Este curso queremos animarvos a vivir esta nova experiencia. Primeiro, coa preparación teórica precisa, buscando datos e mapas na biblioteca, e despois, se vos animades, facendo algunha etapa da chamada “Ruta da Prata”.
Recollemos a continuación o testemuño dun peregrino ourensán, que a fixo integramente, en bicicleta, dende Sevilla:

“Dende Bendoiro báixase ata o río Deza pola ponte medieval, orixinariamente de madeira, chamado Ponte Taboada, que servía de calzada romana e posteriormente de Camiño Real, como atestiguan as pedras do seu firme. Así pois a dura subida despois da ponte faise practicando o que ultimamente é moi común: o "empujing".

Chégase a Silleda por unhas carballeiras frondosas e verdes, as veces auténticos túneles que impiden a conexión do GPS cos seus satélites colegas. Unha vez en Silleda, refrixerio e preparación de limonada. De Silleda báixase ata Bandeira, todo correcto, máis árbores pero empeza a cobrar protagonismo o asfalto ata o final, tanto en forma de estrada como de pista asfaltada. Tremenda baixada dende Bandeira ata Piñeiro e despois un sube-baixa rompepernas ata que empezo a descender cara Ponte Ulla.”

Podedes atopar a ruta completa, contada día a día, no seu blog:

http://viadelaplata-calan.blogspot.com/

Por certo, para comezar cunha pregunta.

¿SABEDES CANTOS QUILÓMETROS COMPRENDE EN TOTAL A CHAMADA “VÍA DA PRATA”?

Un pouco de natureza...

Este ano queremos que a Biblioteca tamén sirva para estudiar mellor o noso entorno natural.

Desexamos poñer en práctica un novo proxecto para coñecer as árbores de Silleda, de Galicia e do mundo. E imos empezar por un reto ben difícil: descubrir o nome dunha árbore.

Para conseguilo imos deixar algunhas pistas:

1) O seu nome científico é brosimum alicastrum

2) Medra especialmente en Centro-América.

3) En español leva o mesmo nome que certo profesor do noso centro.

4) Pode acadar os 45 metros de altura.´

5) É da familia das moráceas, (o seu froito son moras).

6) Fíxate ben na foto.

Se te animas a anticipar unha resposta introduce un comentario.

Auga

Resulta sorprendente, mesmo para o persoal máis techie, que moitos dos elementos estrela das tecnoloxías da comunicación conten apenas cuns meses de existencia. É o caso do YouTube, un portal que naceu no 2005 e que, a pesar diso, leva xa tempo sendo unha referencia mundial no sector da publicación de vídeos en internet.
De todas formas, YouTube non está só. Hai outros servizos similares dos que poderás facer uso á hora de publicar as túas creacións: Google Video, Stage6, etc. Calquera deles ofréceche a posibilidade de compartir na rede as túas producións audiovisuais. Unha revolución, sen dúbida.
Boa parte do material que se aloxa en YouTube e cía encaixa na etiqueta de vídeos caseiros. Poñamos por caso que gravas un anaco dun concerto co teu teléfono móbil. Tan só necesitas descargalo ao ordenador, editalo minimamente (ou nin eso) e subilo á rede para que calquera persoa conectada a internet acceda a el.
É obvio que esta tecnoloxía dá para máis. Hai moitos creadores/as que atopan nestes servizos unha plataforma ideal para dar a coñecer os seus traballos. A esa categoría pertence Auga, o vídeo que che traemos hoxe. Auga é a segunda curtametraxe dirixida por Ozo, un mozo vigués que conta cun extenso currículo como auxiliar e operador de cámara, script, atrezo e axudante de dirección en diversas producións cinematográficas e televisivas.
Estás preparada/o para pasar algo de medo?

Maria Callas

O 16 de setembro cumpríronse trinta anos da morte da mítica soprano grega Maria Callas. Unha muller perseguida por múltiples complexos ao longo da súa vida (aspecto físico, filla non querida, muller non amada...) pero que conseguía que ninguén pestanexase en canto puña un pé no escenario.
Aínda que na nosa biblioteca non teñamos moito material sobre a Callas, si que poderedes acceder na rede a páxinas interesantes sobre a cantante grega. Pese a que aínda non apareza na Wikipedia galega, si que atoparás información na portuguesa, na castelá, na inglesa ou na francesa.
Propómosche que escoites "O mio babbino caro" (Meu querido papaíño), unha breve aria da ópera de Giacomo Puccini (quen estará de aniversario o próximo ano) Gianni Schicchi, na que Lauretta lle implora ao seu pai para que a deixe seguir adiante no seu amor por Rinuccio.

Un libro para volver as clases, con outra mirada.

Título: De camino a la escuela: como son los escolares en otras partes del mundo
Autores: Anne Bouin, Sandrine e Alain Moreno.

Editor: Edicións SM.

Xa temos veciños de todas as culturas: latinoamericanas, orientais, árabes, africanas ... Unha forma de que os nenos coñezan e comprendan aos seus novos compañeiros de colexio e de porta é lendo instructivas historias sobre novos mundos.


Un libro regalo comprometido coa educación e a diversidade. Para toda a familia.

Imos ao teatro?

Gran estrea no Salón Teatro de Compostela o 28 de setembro!!

Quico Cadaval dirixe para o CDG "Noite de Reis", tentando ser fiel á obra de Shakespeare.

O contacontos, actor e dramaturgo Quico Cadaval (Ribeira, 1960) estreará como director para o CDG a obra Noite de Reis, unha comedia de William Shakespeare na que "os instintos amorosos se desatan".
Cadaval explicou, nunha entrevista con Efe, que os personaxes que aparecen no Salón Teatro de Santiago de Compostela "son fieis á obra de Shakespeare" e comparounos cunha historia máis ou menos coñecida.
"A Raineiro, o neto dun pirata que vivía en Mónaco, íalle mal un negocio que montara cun contrabandista grego chamado Onassis", dixo.
Engadiu que "foi entón cando coñeceu unha moza da aristocracia bostoniana que triunfaba no cine, nos momentos felices de Hollywood nos que fornicaban todos con todos" e que neste contexto a parella "casa e monta un conto de fadas".
O director apuntou que Raineiro sería o equivalente ó duque de Orsino de Noite de Reis e Olivia, a muller á que ama Orsino, "un pouco como Carolina de Mónaco, a princesa triste que está de loito ata que alguén fai que cambie de idea". Para Quico Cadaval, este espectáculo é "un canto á vida" pero recoñeceu "que ten perigos e perdedores" e apuntou que trata fundamentalmente "das estupideces que se fan por amor".

Ímonos de viaxe!

Tempo de lecer, tempo de viaxes. Xa nos gustaría coñecer todos estes lugares marabillosos, pero o mellor xeito é sempre a través dos libros. Porque un libro é a mellor viaxe, e a nosa imaxinación o máis forte dos poderes. Entrementres, ollade canto nos queda por coñecer!

Cool Slideshows!

Tristes armas, tristes, tristes.

Lorena Ares Troitiño, de 1º de ESO, recomenda este libro porque…
Tristes armas gustoume moito. É un libro moi bonito onde se conta a historia de dúas rapazas que se teñen que separar de seus pais para marchar a Rusia a salvo da guerra civil española. A historia de dous rapaces namorados que non se atreven a declararse. A dunha muller que sofre a morte do seu home e ten que fuxir do país. Máis historias…
Tamén me gustou a forma que ten a autora de expresar os sentimentos dos personaxes e ademais podemos coñecer un pouquiño de historia sobre a guerra civil española, quen se enfrontou, cando e como…

Tristes armas
Marina Mayoral
Xerais

Empoemémonos (IX)

Estertores finais… risos e bágoas entre cancións, miradas, complicidades… Rematou o curso. Rematou un longo inverno de estudos e amizades. Algúns de vós estades ledos, outros menos. Algúns pensades en canto tempo vai pasar sen ver aos compañeiros de todos os días, outros pensades que aínda nas vacacións tedes que estudar…
E nós seguimos empeñados en empoemarnos. Seguiremos aquí no verán, para que cando teñades un oco abrades o noso blog e vexades que nel seguimos a vos contar qué libros nos gustan, qué poemas vos recomendamos, qué noticias nos preocupan. O blog non marcha de vacacións, paseará ao voso carón antes de irdes á piscina, á festa, a pasear. Lembrade que a biblioteca do Colmeiro respira para fortalecer os vosos pulmóns, bombea o sangue necesario para que os vosos corazóns sigan a sentir todas as emocións do mundo. Lembrade que no verán poderedes levar os libros a todas partes, porque hai mil xeitos de ler a vida.
O noso agasallo deste semana é o poema DESPEDIDA de Jorge Luis Borges:

Entre mi amor y yo han de levantarse
trescientas noches como trescientas paredes
y el mar será una magia entre nosotros.

No habrá sino recuerdos.
Oh tardes merecidas por la pena,
noches de esperanzas de mirarte,
campos de mi camino, firmamento
que estoy viviendo y perdiendo…

Definitiva como un mármol
entristecerá tu ausencia otras tardes…

Smara

Unha das nosas xoves devoradoras literarias, Beatriz Espiño Fuentes (irmá da nosa inesquecíbel Hadriana), de 1º de ESO, recomenda este libro porque...

Gustoume este libro porque nos informa sobre os costumes, tradicións, modos de vida… doutras culturas e países. Tamén nos ensina a boa relación que pode existir entre un neno e unha persoa maior. Aínda que o que máis me entusiasmou e intrigou foron as historias da Avoa Ugaga. Recoméndollo a todos aqueles a quen lles gusten as historias fantásticas.

Smara
Paula Carballeira
Kalandraka

Noite de voraces sombras

Karina González, de 4º de ESO recomenda este libro porque...

É un libro moi interesante, de feito creo que é un dos meus libros preferidos, xa que combina a intriga co amor, chegando ata á Illa de San Simón grazas a cartas que a protagonista topa.

Informános ademais sobre feitos reais que ocorreron na Guerra Civil e as pésimas condicións de vida dos presos

Noite de voraces sombras

Agustín Fernández Paz

Xerais

Despedida. Empoemémonos (VIII)

Pasa tan axiña este tempo tristeiro! Buscando poemas de título DESPEDIDA topamos tantos que este mes de xuño decidimos que todos levarán este título. E aínda que amargas, todas diferentes, comprobádeo xa con LÊDO IVO (Vals fúnebre para Hermengarda)

Heme aquí junto a tu sepultura,
Hermengarda,
para llorar carne pobre y pura
que nadie de nosotros vio pudrirse.

Otros vendrían lúcidos y enlutados,
sin embargo yo vengo borracho,
Hermengarda, yo vengo borracho.
Y si mañana encuentran la cruz
de tu tumba caída en el suelo
no fue la noche, Hermengarda,
ni fue el viento.
Fui yo.

Quise amparar mi ebriedad en tu cruz
y rodé por el suelo donde reposas
cubierta de margaritas, triste todavía.

Heme aquí junto a tu tumba,
Hermengarda,
para llorar nuestro amor de siempre.
No es la noche, Hermengarda,
ni es el viento.
Soy yo.

Matar a un ruiseñor

A pequena Scout (Mary Badham) conta un verán da súa vida na pequena vila de Maycom, Alabama, a carón do seu irmán Jem (Phillip Alford), e do seu pai, Atticus (Gregory Peck), avogado viúvo. Jem prepárase para recibir unha lección sobre a crueldade humana e o seu pai sabe que non o pode evitar: "...nunca entenderás a unha persoa ata que vexas as cousas desde o seu punto de vista, ata que esteas na súa pel". Un xove negro é acusado de violar a unha muller branca. Atticus será o encargado de defendelo.

Dicir que Gregory Peck está espléndido neste papel no lle fai xustiza. Nel, Atticus, convértese nun home firme e sensible, un home xusto e sen prexuízos que nos amosa o sinxelo que é ser fiel a un mesmo.
É unha película lenta porque, aínda que o que explica é fácil de entender, a mensaxe que pretende deixar en nosoutros debe entrar lentamente, pois vén a quedarse.
"Os rousinois non fan outra cousa que crear música para que a desfrutemos. Non comen os xardíns da xente, non fan niños nos celeiros, non fan outra cousa que cantar o seu corazón para nós. É por iso que é un pecado matar a un rousinol".

Sueños en el umbral

A nosa profe de Historia, Andrea, gran consumidora de libros e de cultura, recoméndanos este libro porque...
Visión de Marrocos e do mundo árabe dende os ollos dunha nena, a propia Fátima Mernissi, nada e educada nun harén no que as mulleres que a rodean, a nai, as tías, as primas, as cociñeiras, as avoas... lle transmiten a súa particular visión do mundo. Un universo feminino que aínda que algunhas ocasións acepta, noutras, rebélase contra unha cultura que a asfixia e a somete.

Esta autora foi Premio Príncipe de Asturias das Letras no ano 2003.

Sueños en el umbral
Fátima Mernissi
El Aleph

Pequenas xoias

Estes días tivemos no centro unha exposición de obxectos antigos e tradicionais. Pedimos tanto ao alumnado como ao profesorado que aportaran todo tipo de cousas. E conseguimos unha mostra variada e interesante, na que non faltou un arado, dous xugos, unha gramalleira, unha máquina de coser, armas, ferros de pasar, fotos... Pero temos que destacar unha peza que sobresaía por riba de todo, polo seu significado e pola súa lectura conmovedora: a carta que o alcalde represaliado Emilio Alonso Paz escribiu en marzo de 1937, xusto antes de ser fusilado. Esta carta estaba dirixida a dous bos amigos del, Daniel Sánchez Mallo e Antonio Costoyas Ares, e nela podemos ler: “quiero manifestaros que estoy muy animado, considero mi fin como una cosa natural, tenía que terminar así, asesinado por los señoritos que sabéis; mi muerte servirá para justificar la venganza... estoy tan entrañado ya con la muerte que duermo tranquilamente... quiero haceros una súplica: proteged a mi familia en lo que podáis...”. A bisneta de Daniel Sánchez Mallo tamén trouxo fotografías do seu bisavó, así como outras fotos que nos amosan a comarca do Deza hai xa moitos anos. Non faltaron pezas de roupa como mantóns e mesmo un bolso, así como papeis e facturas dos anos 60.
Unha mostra, en suma, do máis interesante.

Tonecho de Rebordechao

Esteban Gerpe, de 1º da ESO recoméndanos este libro porque...

Gustoume pola súa forma de ver a vida na aldea a través dun rapaz da cidade.
É unha mestura de diversión, polas trastadas de Antón e os comentarios do seu avó, e de intriga polo Home de Unto.
O que máis me gustou foi ese carácter gracioso en toda a historia que che fai rir a moreas.

Tonecho de Rebordechao

Breogán Riveiro
Editorial Galaxia

Suite francesa

Esta novela, que obtivo o premio Renadout outorgado por primeira vez a un autor falecido, conleva unha curiosa historia. A súa autora, Irene Némirovsky, será detida en 1942 e enviada a un campo de concentración, onde foi asasinada ese mesmo ano. A titora das súas fillas conseguiu que cruzasen a fronteira e se salvasen. Estas nenas levaban na súa fuxida unha maleta co último manuscrito da súa nai. Anos despois, unha delas descubriu que este era os dous primeiros movementos dunha novela histórica.

Imbuída dun claro compoñente autobiográfico, "Suite francesa" iníciase en París os días previos á invasión alemá, nun clima de incertidume e incredulidade, combinando un retrato intimista da burguesía ilustrada cunha visión implacable da sociedade francesa durante a ocupación. Con lucidez, pero tamén cun desasosego notablemente exento de sentimentalismo, Némirovsky amosa o fiel reflexo dunha sociedade que perdeu o rumbo. Estamos ante un testemuño profundo e conmovedor da condición humana, escrito sen a facilidade da distancia nin a perspectiva do tempo por alguén que non chegou a coñecer sequera o final do cataclismo que lle tocou vivir.

Suite francesa convértese así nun violento fresco de representación do pánico humano provocado polas guerras. Un pánico animal a non sobrevivir que acaba con todas as convicións e valores.

Un xenio especial

Para Gabriel García Márquez, 2007 é un ano moi especial. O escritor celebra o seu oitenta aniversario e a súa obra máis emblemática, Cen anos de soidade, cumpre corenta. As súas palabras cando recibiu o Premio Nobel foron: “ Non son ninguén nin serei ninguén máis que un dos dezaseis fillos do telegrafista de Aracataca”.
Dise del que é o creador do realismo máxico. Este xorde nun dos extremos do real, e é alí onde se establece e edifica a súa narración. Certos feitos sorprendentes son tomados como naturais.

Algunhas das obras del que podes atopar na biblioteca son:

Vivir para contarla. A vida non é o que sucedeu, senón o que un lembra e como o lembra. Así nos presenta o autor a súa autobiografía, unha intensa viaxe ás súas raíces, a matriz na que concibiu un dos universos literarios máis ricos do século XX.

Cien años de soledad. Unha das obras máis importantes da literatura universal. A gran saga familiar da familia Buendía, na que García Márquez funde realidade e maxia.

Crónica de una muerte anunciada. É unha das súas obras máis realistas, pois baséase nun feito histórico ocorrido na súa terra natal. Cando comeza a novela, Santiago Nasar xa está morto, e o relato remata precisamente no momento en que el morre.

El general en su laberinto A visión irónica que fai García Márquez do xeneral Bolívar, do mito histórico, comprende unha actitude de ruptura, de contradición subrepticia co establecido.

El otoño del patriarca Historia dun ditador latinoamericano que pode ser calquera dos que tivo a historia dos nosos países. A estratexia de García Márquez é presentarnos un contrapunto de voces e puntos de vista, ao mesmo tempo que altera a orde cronolóxica da narración.

Artistas con enxeño

Maurits Cornelis Escher (1898-1972) é un dos máis grandes artistas gráficos do século XX. Tal vez a mellor definición que se deu del sexa a de «un dos máis recoñecibles e admirados polo gran público».
Quizais o carácter matemático das súas obras fixeron que sexa un dos artistas máis populares nos contornos científicos, especialmente matemáticos e informáticos. Curiosamente, os seus coñecementos matemáticos sempre foron moi limitados. Moitas das conclusións gráficas e matemáticas ás que chegou tivo que descubrilas por si mesmo. “Frecuentemente eu síntome máis próximo dos matemáticos do que dos meus amigos pintores”, escribiu certa vez.
Os expertos coinciden en que unha das súas principais características é a dualidade e a búsqueda do equilibrio, a utilización do branco e o negro, a simetría, o infinito fronte ao limitado, o feito de que todo obxecto representado teña a súa contrapartida.
As obras máis coñecidas de Escher son probablemente as figuras imposibles, seguidas dos ciclos, metamorfoses e, directa ou indirectamente, os seus diversos traballos sobre a estrutura da superficie e a partición regular do plano (patróns que rechean o plano).

"A menudo me encuentro más cerca de los matemáticos que de mis colegas los artistas. Todos mis trabajos son juegos. Juegos serios."

Travesuras de la niña mala

Travesuras de la niña mala é un divertimento literario, unha historia entretida que se le dun tirón, un relato de amor que se prolonga durante décadas.

Todo xira arredor da historia dos amores de Ricardo e da “nena mala”; Vargas Llosa crea con esta muller un personaxe de galería, enchéndoa de toda a soidade posíbel e de toda a difícil rebeldía para facela un ser humano verdadeiro.

Os desprazamentos xeográficos e as insólitas peripecias da protagonista aproximan o relato á novela de aventuras. Despois de todo, a “nena mala” é unha aventureira que pasa dun amante a outro. Ricardo, pola contra, é un anódino home de letras que, vivindo en París, segue as pegadas da súa amada para descubrir ambientes e personaxes singulares.

Un libro que non podemos deixar de vos recomendar encarecidamente, asegurándovos diversión. Porque a esa "nena mala" acábala odiando ou querendo, pero non permanecerás impasíbel.

Fotografía Matemática

Co gallo da exposición das fotografías matemáticas que presentástedes ao concurso organizado desde o departamento, querémosvos recomendar Anda con ojo, un marabilloso mostrario de fotografías no que a autora móstranos a beleza da natureza, do noso entorno ou dos seus obxectos; e o fai cunha sencillez e unha sensibilidade que cautivan a quen ve as súas fotografías.

Seguramente se alguén nos preguntase se hai matemáticas ao noso arredor, a maioría diría que non. Sen embargo, Pilar Moreno anímanos con este libro a comprobar que forman parte da nosa vida cotiá.

Se aínda estivese vivo…

Se aínda estivese vivo, John WAYNE estaría hoxe de aniversario: 100 aniños fai que naceu este actor, concretamente o 26 de maio de 1907. Morreu de cancro o 11 de xuño de 1979 despois de traballar no cine durante 50 anos (comezara a interpretar en 1926), intervindo en 157 películas. No seu epitafio reza: "Feo, fuerte y formal".

Este actor tan grande que ás veces parece que non se dá movido, foi un monstro das películas do Oeste, que o converteu nun icono para a sociedade estadounidense. As súas ideas reaccionarias e ultradereitistas ditaban frases como "Aunque a mis ideas las llamen tendenciosamente 'de derechas' no renegaré nunca de ellas. Aún cuando por ello tuviera que quedarme sólo en la tierra" ou "Algunas películas como 'Soldado azul', 'Cowboy de medianoche' o 'Mi vida es mi vida', son innombrables y aburridas, pero, sobre todo, inútiles y perjudiciales, ya que ofrecen un magnífico punto de apoyo a los contestatarios, a los rebeldes, a toda esa gente que quiere destruir América".

Da súa ampla filmografía, El hombre tranquilo (1952) foi elixida a súa mellor película. Esta estivo dirixida por John Ford e coprotagonizada por Maureen O’Hara. Saíndose do xénero “western”, conta a volta a Irlanda dun boxeador que emigrou a Estados Unidos. O segundo posto nas votacións obtívoo El hombre que mató a Liberty Valance, dirixida tamén por Ford pero esta vez ambientada nese Oeste da maior parte e das mellores das súas películas.

Dálle unha oportunidade a Wayne!!!

"No quiero ir más que hasta el fondo". EMPOEMÉMONOS (VI)

O tempo voa, que non corre, e xa estamos na sexta semana do noso proxecto poético. Xa moitos de vós lestes Poetízate e xa coñecedes algúns dos magníficos poetas que temos na nosa Galiza. Pero queremos seguir descubríndovos autores que nós, particularmente, amamos.

E esta semana falamos da única ALEJANDRA PIZARNIK; a súa obra é unha das propostas máis ruturistas e de maior influencia na poesía contemporánea, sobre todo na escrita en lingua española por mulleres.
Queremos deixarvos algunhas mostras da súa escrita, porque escoller un só poema é misión imposible:

En la noche a tu lado

las palabras son claves, son llaves.
El deseo de morir es rey.

Que tu cuerpo sea siempre
un amado espacio de revelaciones.

te alejas de los nombres
que hilan el silencio de las cosas

Esperando a que un mundo sea desenterrado por el lenguaje, alguien canta el lugar en que se forma el silencio. Luego comprobará que no porque se muestre furioso existe el mar, ni tampoco el mundo. Por eso cada palabra dice lo que dice y además más y otra cosa.

En donde el miedo no cuenta cuentos y poemas, no forma figuras de terror y de gloria.
Vacío gris es mi nombre, mi pronombre.
Conozco la gama de los miedos y ese comenzar a cantar despacito en el desfiladero que reconduce hacia mi desconocida que soy, emigrante de sí. Escribo contra el miedo. Contra el viento con garras que se aloja en mi respiración.

Pero el silencio es cierto. Por eso escribo. Estoy sola y escribo. No, no estoy sola. Hay alguien aquí que tiembla.

Delicia de perderse en la imagen presentida. Yo me levanté de mi cadáver, yo fui en busca de quien soy. Peregrina de mí, he ido hacia la que duerme en un país al viento.

Sin el perdón de las aguas no puedo vivir. Sin el mármol final del cielo no puedo morir.

Cada hora, cada día, yo quisiera no tener que hablar. Figuras de cera los otros y sobre todo yo, que soy más otra que ellos. Nada pretendo en este poema si no es desanudar mi garganta.

Había que escribir sin para qué, sin para quién.

El cuerpo se acuerda de un amor como encender la lámpara.
Si silencio es tentación y promesa.

Vida, mi vida, déjate caer, déjate doler, mi vida, déjate enlazar de fuego, de silencio ingenuo, de piedras verdes en la casa de la noche, déjate caer y doler, mi vida.

La pequeña viajera

moría explicando su muerte
sabios animales nostálgicos
visitaban su cuerpo caliente