Un xenio especial

Para Gabriel García Márquez, 2007 é un ano moi especial. O escritor celebra o seu oitenta aniversario e a súa obra máis emblemática, Cen anos de soidade, cumpre corenta. As súas palabras cando recibiu o Premio Nobel foron: “ Non son ninguén nin serei ninguén máis que un dos dezaseis fillos do telegrafista de Aracataca”.
Dise del que é o creador do realismo máxico. Este xorde nun dos extremos do real, e é alí onde se establece e edifica a súa narración. Certos feitos sorprendentes son tomados como naturais.

Algunhas das obras del que podes atopar na biblioteca son:

Vivir para contarla. A vida non é o que sucedeu, senón o que un lembra e como o lembra. Así nos presenta o autor a súa autobiografía, unha intensa viaxe ás súas raíces, a matriz na que concibiu un dos universos literarios máis ricos do século XX.

Cien años de soledad. Unha das obras máis importantes da literatura universal. A gran saga familiar da familia Buendía, na que García Márquez funde realidade e maxia.

Crónica de una muerte anunciada. É unha das súas obras máis realistas, pois baséase nun feito histórico ocorrido na súa terra natal. Cando comeza a novela, Santiago Nasar xa está morto, e o relato remata precisamente no momento en que el morre.

El general en su laberinto A visión irónica que fai García Márquez do xeneral Bolívar, do mito histórico, comprende unha actitude de ruptura, de contradición subrepticia co establecido.

El otoño del patriarca Historia dun ditador latinoamericano que pode ser calquera dos que tivo a historia dos nosos países. A estratexia de García Márquez é presentarnos un contrapunto de voces e puntos de vista, ao mesmo tempo que altera a orde cronolóxica da narración.

Artistas con enxeño

Maurits Cornelis Escher (1898-1972) é un dos máis grandes artistas gráficos do século XX. Tal vez a mellor definición que se deu del sexa a de «un dos máis recoñecibles e admirados polo gran público».
Quizais o carácter matemático das súas obras fixeron que sexa un dos artistas máis populares nos contornos científicos, especialmente matemáticos e informáticos. Curiosamente, os seus coñecementos matemáticos sempre foron moi limitados. Moitas das conclusións gráficas e matemáticas ás que chegou tivo que descubrilas por si mesmo. “Frecuentemente eu síntome máis próximo dos matemáticos do que dos meus amigos pintores”, escribiu certa vez.
Os expertos coinciden en que unha das súas principais características é a dualidade e a búsqueda do equilibrio, a utilización do branco e o negro, a simetría, o infinito fronte ao limitado, o feito de que todo obxecto representado teña a súa contrapartida.
As obras máis coñecidas de Escher son probablemente as figuras imposibles, seguidas dos ciclos, metamorfoses e, directa ou indirectamente, os seus diversos traballos sobre a estrutura da superficie e a partición regular do plano (patróns que rechean o plano).

"A menudo me encuentro más cerca de los matemáticos que de mis colegas los artistas. Todos mis trabajos son juegos. Juegos serios."

Travesuras de la niña mala

Travesuras de la niña mala é un divertimento literario, unha historia entretida que se le dun tirón, un relato de amor que se prolonga durante décadas.

Todo xira arredor da historia dos amores de Ricardo e da “nena mala”; Vargas Llosa crea con esta muller un personaxe de galería, enchéndoa de toda a soidade posíbel e de toda a difícil rebeldía para facela un ser humano verdadeiro.

Os desprazamentos xeográficos e as insólitas peripecias da protagonista aproximan o relato á novela de aventuras. Despois de todo, a “nena mala” é unha aventureira que pasa dun amante a outro. Ricardo, pola contra, é un anódino home de letras que, vivindo en París, segue as pegadas da súa amada para descubrir ambientes e personaxes singulares.

Un libro que non podemos deixar de vos recomendar encarecidamente, asegurándovos diversión. Porque a esa "nena mala" acábala odiando ou querendo, pero non permanecerás impasíbel.

Fotografía Matemática

Co gallo da exposición das fotografías matemáticas que presentástedes ao concurso organizado desde o departamento, querémosvos recomendar Anda con ojo, un marabilloso mostrario de fotografías no que a autora móstranos a beleza da natureza, do noso entorno ou dos seus obxectos; e o fai cunha sencillez e unha sensibilidade que cautivan a quen ve as súas fotografías.

Seguramente se alguén nos preguntase se hai matemáticas ao noso arredor, a maioría diría que non. Sen embargo, Pilar Moreno anímanos con este libro a comprobar que forman parte da nosa vida cotiá.

Se aínda estivese vivo…

Se aínda estivese vivo, John WAYNE estaría hoxe de aniversario: 100 aniños fai que naceu este actor, concretamente o 26 de maio de 1907. Morreu de cancro o 11 de xuño de 1979 despois de traballar no cine durante 50 anos (comezara a interpretar en 1926), intervindo en 157 películas. No seu epitafio reza: "Feo, fuerte y formal".

Este actor tan grande que ás veces parece que non se dá movido, foi un monstro das películas do Oeste, que o converteu nun icono para a sociedade estadounidense. As súas ideas reaccionarias e ultradereitistas ditaban frases como "Aunque a mis ideas las llamen tendenciosamente 'de derechas' no renegaré nunca de ellas. Aún cuando por ello tuviera que quedarme sólo en la tierra" ou "Algunas películas como 'Soldado azul', 'Cowboy de medianoche' o 'Mi vida es mi vida', son innombrables y aburridas, pero, sobre todo, inútiles y perjudiciales, ya que ofrecen un magnífico punto de apoyo a los contestatarios, a los rebeldes, a toda esa gente que quiere destruir América".

Da súa ampla filmografía, El hombre tranquilo (1952) foi elixida a súa mellor película. Esta estivo dirixida por John Ford e coprotagonizada por Maureen O’Hara. Saíndose do xénero “western”, conta a volta a Irlanda dun boxeador que emigrou a Estados Unidos. O segundo posto nas votacións obtívoo El hombre que mató a Liberty Valance, dirixida tamén por Ford pero esta vez ambientada nese Oeste da maior parte e das mellores das súas películas.

Dálle unha oportunidade a Wayne!!!

"No quiero ir más que hasta el fondo". EMPOEMÉMONOS (VI)

O tempo voa, que non corre, e xa estamos na sexta semana do noso proxecto poético. Xa moitos de vós lestes Poetízate e xa coñecedes algúns dos magníficos poetas que temos na nosa Galiza. Pero queremos seguir descubríndovos autores que nós, particularmente, amamos.

E esta semana falamos da única ALEJANDRA PIZARNIK; a súa obra é unha das propostas máis ruturistas e de maior influencia na poesía contemporánea, sobre todo na escrita en lingua española por mulleres.
Queremos deixarvos algunhas mostras da súa escrita, porque escoller un só poema é misión imposible:

En la noche a tu lado

las palabras son claves, son llaves.
El deseo de morir es rey.

Que tu cuerpo sea siempre
un amado espacio de revelaciones.

te alejas de los nombres
que hilan el silencio de las cosas

Esperando a que un mundo sea desenterrado por el lenguaje, alguien canta el lugar en que se forma el silencio. Luego comprobará que no porque se muestre furioso existe el mar, ni tampoco el mundo. Por eso cada palabra dice lo que dice y además más y otra cosa.

En donde el miedo no cuenta cuentos y poemas, no forma figuras de terror y de gloria.
Vacío gris es mi nombre, mi pronombre.
Conozco la gama de los miedos y ese comenzar a cantar despacito en el desfiladero que reconduce hacia mi desconocida que soy, emigrante de sí. Escribo contra el miedo. Contra el viento con garras que se aloja en mi respiración.

Pero el silencio es cierto. Por eso escribo. Estoy sola y escribo. No, no estoy sola. Hay alguien aquí que tiembla.

Delicia de perderse en la imagen presentida. Yo me levanté de mi cadáver, yo fui en busca de quien soy. Peregrina de mí, he ido hacia la que duerme en un país al viento.

Sin el perdón de las aguas no puedo vivir. Sin el mármol final del cielo no puedo morir.

Cada hora, cada día, yo quisiera no tener que hablar. Figuras de cera los otros y sobre todo yo, que soy más otra que ellos. Nada pretendo en este poema si no es desanudar mi garganta.

Había que escribir sin para qué, sin para quién.

El cuerpo se acuerda de un amor como encender la lámpara.
Si silencio es tentación y promesa.

Vida, mi vida, déjate caer, déjate doler, mi vida, déjate enlazar de fuego, de silencio ingenuo, de piedras verdes en la casa de la noche, déjate caer y doler, mi vida.

La pequeña viajera

moría explicando su muerte
sabios animales nostálgicos
visitaban su cuerpo caliente

Día da Liberación de África

A Organización para a Unidade Africana (OUA) foi unha institución rexional que agrupaba os países do vello continente. Foi fundada o 25 de maio de 1963, e de aí a data do Día de África. A súa creación debeuse ao impulso de dous importantes líderes do Terceiro Mundo, Kwame Nkrumah e Gamal Abdel Nasser. Dende o 2001 foi reemprazado pola Unión Africana. Entre os seus fins, trata de promover a unidade e a solidariedade dos Estados africanos, erradicar o colonialismo e promover a cooperación internacional.

Por que falarmos de África?

Son moitas as razóns que nos impulsan, a máis arrepiante a dos datos, pero tamén a sensación de culpabilidade cara a ese continente:
- O último informe do Programa de Nacións Unidas para o Desenvolvemento (PNUD) sinala que dos últimos 50 países co índice de desenvolvemento máis baixo, 40 son africanos.
- Cerca de 936 millóns de persoas viven en África. Delas, 315 millóns fano na pobreza a pesar das enormes riquezas do continente. Uns 460 millóns teñen dificultades para alimentarse, 50 millóns pasan fame crónica.
- Son 300 os millóns de africanos que non teñen acceso á auga potábel, e 313 millóns carecen de servizos básicos de saneamento.
- Máis de 200.000 nenos son utilizados como soldados ou como escravos domésticos ou prostituídos.
- Máis de 78 millóns de nenos están sen escolarizar. A maior parte son nenas.
- Só en dous conflitos (dos que che falamos na nosa páxina web), Sudán-Darfur e República Democrática do Congo, producíronse sete millóns de vítimas.
- Na África subsahariana hai 28 millóns e medio de infectados polo VIH, dos que o 60 por cento son mulleres.

- As nefastas condicións de vida e a necesidade de atopar oportunidades profesionais ou persoais, teñen movido a emigrar a máis de tres millóns de africanos, o 47 por cento dos cales son mulleres.

Podes ver unha excelente referencia visual e realista realizada por 100 fotógrafos en 53 países do continente africano en:
http://www.olympus-global.com/en/event/DITLA/index.html

Cielo abajo

Alejandro Fernández de 4º B recomenda este libro porque...

Neste libro Fernando Marías cóntanos a historia de Joaquín Dechén e das súas tres Constanzas.
Joaquín, neno orfo, consegue facer realidade o seu soño, chegar a ser aviador e pilotar un avión de combate ao igual que os seus heroes de Plus Ultra.
No transcurso da axitada vida de Joaquín, que comeza na Guerra Civil Española, tópase con xente que o axuda moito, tales como o seu mestre de voo, Cortés, ou os seus hospedadores durante parte da Guerra Civil, a primeira Constanza e o seu marido Ramiro. Este personaxe tamén axuda especialmente a dúas persoas, á segunda Constanza, filla, e á terceira Constanza, neta.
Finalmente, no ano 2002, Joaquín decide rematar coa súa vida tal e como o debería facer un auténtico aviador.

Recoméndovolo porque paréceme un libro moi interesante que nos recorda o pasado de España e do sufrimento que pasaron os combatentes na Guerra Civil.

Cielo Abajo

Fernando Marías

Ed. Anaya

Ler esta novela é unha experiencia fascinante

La conjura contra América de Philip Roth parte dun plantexamento de historia alternativa baseado nunha circunstancia real, a simpatía de Charles Lindbergh, o heroe americano da aviación, pola causa do nazismo. A partir desta premisa, Roth maxina un pasado diferente, no que Lindbergh se presenta como candidato republicano ás eleccións presidenciais norteamericanas de 1940, vence aos demócratas de Roosevelt e pon en práctica unha política de pactos con Hitler, que acaba desembocando na persecución dos xudeus norteamericanos.
O libro tece un denso e fascinante entramado de relacións familiares, afectivas e sociais no que non só participan os membros da familia Roth ou a pequena sociedade xudía de Newark, senón que interveñen tamén personaxes coñecidos, figuras históricas e acontecementos reais, que serven para retratar con extraordinaria vivacidade a vida norteamericana da época.
Trata, en fin, de como unha sociedade aparentemente moi cohesionada e segura de si mesma vese enfrontada á transformación ou mesmo á desaparición dos valores e crenzas que ata entón consideraba inmutabeis.

Visitounos...

Onte visitounos a escritora María Reimóndez, autora do libro Usha, que o alumnado de primeiro da ESO leu na segunda avaliación, pero autora tamén doutros libros moi interesantes, como O club da calceta ou Moda galega, poemario no que nos fala do ficticio que resulta vivir nun mundo de aparenzas e de marcas.

A charla con ela foi moi interesante, porque nos axudou a comprender mellor esa cultura tan diferente e tan afastada como é a da India, e mesmo nos amosou a poñer un sari, prenda típica daquelas mulleres e que se caracteriza por unha moi fermosa tea e cores. Ademais tamén nos contou como é ser cooperante dunha ONG en países tan necesitados e da sorte que temos por vivir tan relaxadamente no noso país.

O alumnado asistiu moi atento a todas as explicacións e fixeron moitas preguntas. Ata un preguntou se comían polbo alá!!!

Memorias de Idhún

Unha das nosas alumnas máis lectoras, Ana Corral, de 2º de bacharelato, recoméndanos a triloxía Memorias de Idhún. Os libros da nosa biblioteca botarana en falta o ano que vén!

Memorias de Idhún é unha triloxía escrita pola española Laura Gallego na que narra de xeito fantástico as aventuras cheas de amizade, amor, morte e traxedia dun grupo de amigos que teñen que loitar contra as maléficas criaturas que ameazan con someter o seu mundo.

1.- La Resistencia. Situada no noso mundo, cóntase como Jack, un rapaz normal,perde os seus pais nun asasinato realizado por estraños seres; é salvado da fría e azul mirada do que se ía converter no seu asasino por un home que o leva a Limbhad, onde o tempo non transcorre. Alí únese á resistencia, formada por un mago, un cabaleiro e unha xove rapaza española; os dous primeiros proveñen dun mundo afastado chamado Idhún, asediado polos sheks. A súa misión é atopar o último dragón e o último unicornio ata que descobren que Jack e a rapaza (Vitoria) albergan as súas almas.

2.- Tríada. A acción ten lugar no mítico Idhún, a onde o último unicornio e dragón volven para salvar esa terra. Unha vez alí son recibidos con éxtase xa que a profecía prevé que eles rematarían co reinado de horror de Ashran. Loitas, odios e traizóns desátanse á par que se forxa o triángulo amoroso entre o shek (o cabaleiro), o unicornio (Vitoria) e o dragón (Jack). A balanza de loitas decántase a favor dos rebeldes, que encabezados pola Tríada, vencen a Ashran. O final non é alentador, posto que o unicornio é ferido de morte.




3.- Panteón. O unicornio recupérase pouco a pouco. O vínculo afectuoso entre os tres aumenta e o shek e o dragón, inimigos mortais, comezan a aceptar que van compartir a mesma muller. Porén, é a parte máis sombría por todo tipo de catástrofes naturais. Os tres heroes deberán enfrontarse a algo máis grande ca eles, ademais de á incomprensión dos seus amigos ante un amor, por parte de Vitoria a dúas bandas, que non está ben visto.






Esta saga fantástica é un excelente entretemento para todos aqueles amantes das lendas e da maxia. O mundo de Idhún, confeccionado con coidado e con gran imaxinación fará que mergullarse nas súas lendas sexa algo inesquecíbel.

Empoemémonos (V)

Como non podía ser doutro xeito, o poema desta semana é de María Mariño:

1
Son a chuvia, son a neve, son o vento da xeada.
Son alba daquel vivir,
hoxe noite daquel sentir.

Miro, miro e non vexo.
Sinto, sinto e non teño.
Oio lonxe e non entendo.

¡Hoxe,
onte do meu contento!

2
Naturaleza soia, trai de ti unha compaña,
¡trai algo que sea novo da vez vella que me fala!

Nós tamén estamos aí!!!

O ano pasado foi en Lalín, este ano en Silleda.

Como persoas preocupadas polo estado da nosa lingua e da nosa cultura e como membros da Mesa pola Normalización Lingüística, promovemos actividades neste día das Letras Galegas. A comarca do Deza decidiu alternar o lugar da celebración: o ano pasado en Lalín houbo teatro, música, poemas... e hoxe...

Hoxe, 17 de maio de 2007, é a Asociación cultural Adellís a que vos convida a participar na inauguración dun mural en cerámica (gres) feito con óxidos de cobalto, cobre, cromo, manganeso, zirconio, etc.. para destacar as distintas representacións gráficas do conxunto. O mural está composto por debuxos e textos, presentados en diferentes volumes e relevos. As medidas aproximadas son de 165cm x 160cm, e vai montado nunha chapa ríxida apta para intemperie, con posibilidade de ser trasladado en caso de querer cambiar a súa ubicación.
O que se pretende é a recuperación cultural para o pobo dalgúns dos traballos de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao publicados en Cousas, ademais de potenciar e incidir na mensaxe social que este autor nos deixou na súa obra.
O acto contará tamén coa lectura de diversos poemas de María Mariño.

Letras

Hoxe celebramos as Letras Galegas, de xeito especial, como poderedes comprobar na nosa páxina web, pero o noso desexo é que non exista a necesidade deste día porque as Letras Galegas son todos os días do ano.
E porque non é só o idioma o que está ameazado senón a nosa propia capacidade lingüística. A lingua é produción, produce COMUNICACIÓN, produce PENSAMENTO, produce CAPACIDADE POÉTICA, produce GANANCIA e BENEFICIO, prodúcenos como HUMANOS, prodúcenos como FELICIDADE.

A casualidade, ademais, quixo reunir na mesma data a celebración do Día das Letras Galegas e mais o Día da Internet.




Quizais sexa o momento de reflexionar sobre a nosa identidade e cultura na Rede. Porque nesta sociedade globalizada Internet vai universalizar, fronte aos que poñen barreiras, a nosa Literatura, a nosa lingua, a nosa cultura... E Internet debe significar, tamén para a nosa cultura e para a súa expresión, que é o Galego, un punto importante de apoio e de desenvolvemento xa que poden ser máis coñecidas e practicadas a cultura e o idioma.
En palabras de María Yáñez: "Nos últimos tempos, a nosa lingua está flipando. Cando todos a daban por moribunda, cerimonial e rural ou bloqueira, e ata ela mesma o cría, resulta que un exército de liposomas a está a remozar e a darlle un novo esplendor. Moitas son as marabillas que nos deu a rede, pero unha das últimas e máis importantes é o paso da comunicación privada ao espazo público. Non moito máis ca iso é o fenómeno dos blogs".

E aquí estamos, nun blog, en galego, un blog dunha biblioteca, todos os días do ano. Porque a nosa lingua é sen dúbida ningunha o sinal de identidade do noso pobo, aquel que nos define, que nos fai diferentes. Non se pode defender un país se non se defende a súa lingua. E un país non medra se non ten cultura. E porque cremos en ambas cousas, seguimos a escribirvos, coa esperanza de que nos leades, de que nos compartades, de que nos axudedes a medrar.

Unha imaxe vale máis que 1.000 palabras

Ás veces, unha simple fotografía fai cambalear unha sociedade enteira.
Dunha recopilación de 100 fotografías, amosámosvos algunhas das máis impactantes e que tocan os temas que tratamos este ano dende a biblio: as inxustizas sociais, as guerras e os dereitos –saqueados- da infancia. Pero recomendámosvos que vos acheguedes a calquera destas páxinas para lembrar moitas outras fermosas ou denunciantes imaxes:
http://sebaslander.blogspot.com/2007/03/una-imagen-vale-mas-algunas-que.html
http://digitaljournalist.org/issue0309/lm_index.html
http://www.taringa.net/posts/imagenes/122907/Fotograf%C3%ADas-que-hicieron-historia.html

A nena de Vietnam

O 8 de xuño de 1972, un avión norteamericano bombardeou con napalm a poboación de Trang Bang. Alí topábase Kim Phuc coa súa familia. Coa súa roupa en lapas, a nena de nove anos correu fóra da poboación. Nese intre, cando as súas roupas xa foran consumidas, o fotógrafo Nic Ut rexistrou a famosa imaxe. Logo, Nic Ut levaríaa ao hospital. Permaneceu alí durante 14 meses, e foi sometida a 17 operacións de inxertos de pel. Cualquera que vexa esa fotografía pode ver a profundidade do sufrimento, a desesperanza, a dor humana da guerra, especialmente para os nenos. Hoxe en día Pham Thi Kim Phuc, a nena da fotografía, está casada e con 2 fillos e reside en Canadá. Preside a 'Fundación Kim Phuc', adicada a axudar os nenos vítimas da guerra e é embaixadora para a UNESCO.

Execución en Saigón

"O coronel asasinou o preso; eu asasinai o coronel coa miña cámara". Eddie Adams, fotógrafo de guerra, foi o autor desta instantánea que amosa o asasinato, o 1 de febreiro de 1968, por parte do xefe de policía de Saigón, a sangue frío, dun guerrilleiro do Vietcong, que tiña as mans atadas ás costas, xusto no mesmo instante en que lle dispara a queimarropa. Adams, que fora corresponsal en 13 guerras, obtivo por esta fotografía un premio Pulitzer, pero afectoulle tanto emocionalmente que se reconverteu en fotógrafo do mundo rosa.

Espreitando a morte

En 1994, o fotógrafo Kevin Carter gañou o premio Pulitzer de fotoperiodismo cunha fotografía tomada nunha aldea en Sudán. Na imaxe pode verse a figura esquelética dunha pequena nena, totalmente desnutrida, recostándose sobre a terra, esgotada pola fame, e a punto de morrer, mentres que a figura negra expectante dun voitre tópase axexando e agardando o momento preciso da morte da nena.

A agonía de Omayra

Omayra Sánchez foi unha nena vítima do volcán Nevado de Ruiz durante a erupción que arrasou o lugar de Armero, Colombia, en 1985. Omayra estivo 3 días atrapada na lama, auga e restos da súa propia casa. Tiña 13 anos e durante o tempo que se mantivo atorada sempre estivo enriba dos corpos dos seus familiares. Cando os socorristas tentaron axudala, comprobaron que era imposíbel, xa que para sacala necesitaban amputarlle as pernas, porén carecían de cirurxía e podería morrer. A outra opción era traer unha moto-bomba que succionara a cada vez maior lama na que estaba sumerxida. A única moto-bomba disponíbel estaba lonxe do lugar, polo que só podían deixala morer. Omayra amosouse forte ata o último momento da súa vida, segundo os socorristas e xornalistas que a rodearon. Durante os tres días, estivo pensando soamente en volver ao colexio e nos seus exames. O fotógrafo Frank Fournier fixo unha foto de Omayra que deu a volta ao mundo e orixinou unha controversia acerca da indiferencia do Goberno Colombiano respecto ás vítimas. A fotografía publicouse meses despois de que a rapaza morrese. Moitos ven nesta imaxe de 1985 o comezo do que hoxe chamamos Globalización, pois a súa agonía foi seguida en directo polas cámaras de televisión e retransmitida a todo o Mundo.

Plan de Lectura

Chéganos un artigo moi interesante sobre lectura e un novo Plan de Lectura para Galicia que non queremos pase inadvertido. Con acceso directo a el no seguinte enderezo:

http://www.farodevigo.es//secciones/noticia.jsp?pNumEjemplar=2989&pIdSeccion=5&pIdNoticia=135492

resaltamos frases como estas: “Inmersos de cheo na transformación de vertixe producida pola actual sociedade da información, a lectura convértese na primeira ferramenta coa que conta cada unha das persoas para comprender e actuar de forma reflexiva e consciente no mundo contemporáneo. A lectura é hoxe unha chave indispensable que cada individuo debe saber manexar con habilidade para transformar esa enxurrada de datos e ruído que recibe diariamente por todo tipo de soportes (sexan analóxicos ou dixitais) en coñecemento. A lectura, concibida como hábito lector, é unha fonte de pracer e aprendizaxe individual que permite o acceso ás creacións literarias doutras persoas nas que se condensa a memoria emocional da humanidade".

Axuda ao Courel!!

O Courel é o territorio de maior biodiversidade e xeodiversidade da Galiza. Polos seus valores naturais e culturais foi declarado Espazo Natural en 1989. Está incluído na Rede Natura 2000. Pero isto non abondou para impedir a inmensa desfeita ambiental e cultural que se está levando a cabo en toda a Comarca, con danos irreparables aos veciños, aos ecosistemas fluviais, aos elementos culturais, á paisaxe, á flora, á fauna....

A Asociación Ecolóxico-Cultural “SOS Courel” vén de iniciar unha campaña na que pide a colaboración e as sinaturas cos seguintes propósitos:

• Que declaren o Courel Parque Natural, que inclúa como mínimo as cuncas enteiras dos ríos Lor-Louzara, Soldón, Selmo e Ferreiriño, e que se libre o territorio conformado por todas elas, de todo tipo de impactos e concesións incompatibles, como canteiras, eólicos, hidroeléctricas, ....
  


• Que se devolva á Rede Natura a superficie da cunca do Lor que se descualificou no 2004, deixándoa fóra do Espazo Natural e deixando este territorio partido en dous, impedindo a súa función como o corredor biolóxico que une os Ancares e o Canón do Sil, tamén dous espazos da Rede Natura.


• Que poñan xa de inmediato en marcha un Plan Urxente, no que participen todas as Administracións, para a recuperación ambiental, do patrimonio arqueolóxico, etnográfico, arquitectónico, e da paisaxe tradicional.
  
• Neste plan débese incluír necesariamente a dotación de servizos á poboación, para equipara o Courel ao resto da Galiza (sanitarios, asistenciais, culturais, de transporte...).

Empoemémonos (IV)

Nesta cuarta semana supoñemos que vos estrañará esta adicción á poesía en español. Se é así, a razón é doada: estades a ler nas aulas poesía galega e en galego, pero dende a biblioteca non queremos deixar de vos amosar poetas e poemas marabillosos en lingua española. E hoxe decicidimos facerlle unha pequena e particular homenaxe á muller. E farémolo cun poema de Gioconda Belli. Así que aí vai:

Y Dios me hizo mujer

Y Dios me hizo mujer,
de pelo largo,
ojos,
nariz y boca de mujer.
Con curvas
y pliegues
y suaves hondonadas
y me cavó por dentro,
me hizo un taller de seres humanos.
Tejió delicadamente mis nervios
Y balanceó con cuidado
el número de mis hormonas.
Compuso mi sangre
y me inyectó con ella
para que irrigara todo mi cuerpo;
nacieron así las ideas,
los sueños,
el instinto.
Todo lo creó suavemente
a martillazos de soplidos
y taladrazos de amor,
las mil y una cosas que me hacen mujer todos los días
por las que me levanto orgullosa
todas las mañanas
y bendigo mi sexo.

O risco de ser muller e pobre

Parece irreal pero non o é. En pleno século XXI, as mulleres pobres de Cidad Juárez son torturadas ata a morte. As autoridades miran para outro lado e mulleres como Marisela Ortiz loitan por defendelas.

Esta muller é a presidenta da asociación “Nuestras hijas de Regreso a Casa”, asociación que encerra a traxedia que sofren miles de familias mexicanas de estratos sociais desfavorecidos, ás que lles foi arrebatada do xeito máis violento e inhumano a súa nai, a súa esposa, a súa filla ou a súa irmá. Ser pobre e ser muller no Paso –na fronteira con Estados Unidos- pode ser sinónimo de absoluta indefensión e risco de morte.
Dende 1993, ano en que comezaron a documentarse, máis de 600 mulleres foron asasinadas en Ciudad Juárez e máis de 1000 desapareceron. Algúns indican mesmo cifras máis elevadas.
Marisela fala de que ten habido nenas de entre 4 e 12 anos secuestradas, brutalmente violadas e asasinadas tras arrincarlles a pel, moitas veces en ritos satánicos ou de iniciación ás mafias. En determinados sectores desta cidade hai moito medo, tanto que as nenas non saen soas á rúa e as mulleres pobres e traballadoras non poden volver tarde á casa.

Cada semana desaparece como mínimo unha muller, da que non se volve a saber nada se os seus raptores non queren. Pero se estes así o deciden, poden facer aparecer o seu corpo sen vida e con evidencias claras de ter sido brutalmente asasinada, torturada, violada repetidamente e con partes do seu corpo queimadas ou arrincadas. Todo parece indicar que estas mulleres son seleccionadas por non teren ningún poder na sociedade: soen vivir en circunstancias precarias.

O Femicidio é un asunto de interese mundial, máis cando é produto do crime organizado internacional e involucra a autoridades do goberno.


Sabiades que están a ocorrer cousas tan terribeis coma estas? Somos conscientes destas barbaridades e seguimos virando a face?


Parte desta información e moita máis toparala en:

http://www.mujeresdejuarez.org/

http://www.informarn.nl/especiales/especialfeminicidiojuarez/esp051201_resgresocasa

A xenerosa loita dunha Nobel da PAZ

Wangari Maathai, a primeira muller en África en recibir o Premio Nobel da Paz, foi recoñecida polo seu esforzo ambientalista, ao contribuír ao desenvolvemento social, económico e cultural ecoloxicamente viable no seu país Kenia e ese continente.

Wangari Maathai é un nome ben coñecido no mundo ecoloxista. En Kenya en 1977 comezou a plantar árbores un a un, movemento que foi medrando e converteuse no internacionalmente coñecido Green Belt Movement (GBM, Cinturón Verde), que lle ten reportado moitos premios, dos cales sen dúbida o máis importante foi o Premio Nobel da Paz de 2004, nova moi ben acollida polos grupos ecoloxistas de todo o mundo.
A pesar de ter afrontado duros encontronazos co goberno ao longo dos anos –mesmo foi encarcerada polo seu traballo e pola defensa da democracia e os dereitos das mulleres e os pobres– o GBM sobreviviu. En 1986 expandeuse ao Pan African Green Belt Network, e ata agora viu como se plantaban 30 millóns de árbores en granxas, escolas, bosques e outros terreos públicos, levando vida a zonas a menudo desertificadas. O seu programa está integrado especialmente por mulleres, combinando desenvolvemento comunitario e protección medioambiental.
Wangari Maathai logrou esquivar un destino que lle deparaba como moito un papel de ama de casa; pero logrou licenciarse en Bioloxía en Estados Unidos e desde o ano 2003 ser Ministra de Medio Ambiente de Kenia. A súa vida está marcada pola loita, loita que ela mesma relata na biografía que esta semana saíu á venda e que TES NA BIBLIOTECA. Nestas íntimas memorias, a activista fala da súa humilde familia, os seus estudos, a súa loita contra a deforestación e, finalmente, o recoñecemento internacional.
Cousas que nos chaman a atención da súa biografía: O marido deixouna porque era “demasiado educada, demasiado exitosa e demasiado obstinada para ser controlada”. Ou a súa propia afirmación: “Non tardei moito en darme de conta de que podía facer canto me propuxera, se non fose porque era negra e muller”. Loitou no seu país contra frases como as emitidas polo mesmo presidente: “As mulleres tedes o cerebro tan pequeno que non sodes capaces de conseguir o que deberiades”. Cando lle dixeron que lle fora outorgado o Premio Nobel da Paz celebrouno plantando unha árbore: “Cando planto unha árbore, planto tamén ideas que coma estas crecen para mellorar a vida dos individuos e do noso planeta. As árbores son parte esencial da miña vida”.