26/5/07

"No quiero ir más que hasta el fondo". EMPOEMÉMONOS (VI)

O tempo voa, que non corre, e xa estamos na sexta semana do noso proxecto poético. Xa moitos de vós lestes Poetízate e xa coñecedes algúns dos magníficos poetas que temos na nosa Galiza. Pero queremos seguir descubríndovos autores que nós, particularmente, amamos.
E esta semana falamos da única ALEJANDRA PIZARNIK; a súa obra é unha das propostas máis ruturistas e de maior influencia na poesía contemporánea, sobre todo na escrita en lingua española por mulleres.
Queremos deixarvos algunhas mostras da súa escrita, porque escoller un só poema é misión imposible:

En la noche a tu lado
las palabras son claves, son llaves.
El deseo de morir es rey.

Que tu cuerpo sea siempre
un amado espacio de revelaciones.

te alejas de los nombres
que hilan el silencio de las cosas


Esperando a que un mundo sea desenterrado por el lenguaje, alguien canta el lugar en que se forma el silencio. Luego comprobará que no porque se muestre furioso existe el mar, ni tampoco el mundo. Por eso cada palabra dice lo que dice y además más y otra cosa.

En donde el miedo no cuenta cuentos y poemas, no forma figuras de terror y de gloria.
Vacío gris es mi nombre, mi pronombre.
Conozco la gama de los miedos y ese comenzar a cantar despacito en el desfiladero que reconduce hacia mi desconocida que soy, emigrante de sí. Escribo contra el miedo. Contra el viento con garras que se aloja en mi respiración.

Pero el silencio es cierto. Por eso escribo. Estoy sola y escribo. No, no estoy sola. Hay alguien aquí que tiembla.
Delicia de perderse en la imagen presentida. Yo me levanté de mi cadáver, yo fui en busca de quien soy. Peregrina de mí, he ido hacia la que duerme en un país al viento.

Sin el perdón de las aguas no puedo vivir. Sin el mármol final del cielo no puedo morir.

Cada hora, cada día, yo quisiera no tener que hablar. Figuras de cera los otros y sobre todo yo, que soy más otra que ellos. Nada pretendo en este poema si no es desanudar mi garganta.

Había que escribir sin para qué, sin para quién.
El cuerpo se acuerda de un amor como encender la lámpara.
Si silencio es tentación y promesa.

Vida, mi vida, déjate caer, déjate doler, mi vida, déjate enlazar de fuego, de silencio ingenuo, de piedras verdes en la casa de la noche, déjate caer y doler, mi vida.


La pequeña viajera
moría explicando su muerte
sabios animales nostálgicos
visitaban su cuerpo caliente

2 comentarios:

O Segrel do Penedo dijo...

Isto da blogosfera cada día nos marabilla máis, é impresionante. Entro no noso blog e quédome abraiada, non o podo crer, coincidimos falando de Alejandra Pizarnik, vos cos seus poemas, e nós cunha das súas frases elixida para a actividade das frases da semana!!
Así que decido escribir un artigo no noso blog que enlazarei co voso. A comunidade virtual é fascinante!!
Unha aperta

Anónimo dijo...

me encanta......
que perfección!!!!!
mirazlo:
"La pequeña viajera
moría explicando su muerte
sabios animales nostálgicos
visitaban su cuerpo caliente"
GRACIAS ALEJANDRA PIZARNIK!!!!
Felicidades por este blog, no deja de soprenderme!!!!

LinkWithin