30/4/07

30 abril 1977-30 abril 2007: 30 anos de loita. 30 anos de vida vencendo á morte

Mil cinco centos sesenta e tres xoves.

Baixo a consigna ¡Ata a vitoria sempre, queridos fillos! as Nais da Praza de Maio celebran os seus trinta anos de loita. Trinta anos de vida vencendo á morte. Trinta anos de parir outro país. Trinta veces doce meses seguidos, cos seus xoves correspondentes, de volver á vida ás súas fillas e fillos que non están e loitan aínda.

A ditadura militar que gobernou Arxentina entre 1976 e 1983 fixo desaparecer entre 22.000 e 30.000 persoas. Foi tan inhumana a purga, tan profunda a ferida, que as súas consecuencias perdurarán durante xeracións. Aos detidos se lles torturaba atrozmente para despois seren asasinados. As nais non souberon nada ata bastante tempo despois, pero comezaron a súa peregrinación por comisarías e institucións gobernamentais. Neses lugares fóronse atopando e fortalecendo. Decidiron xuntarse para reclamar diante da sé do goberno. Así, foron por primeira vez á praza un sábado 30 de abril de 1977: 13 nais e unha xove que nun principio non quixo dar o seu nome; permaneceron alí ata que un policía as botou. Pero regresaron todos os xoves. Como estaba prohibido o dereito de reunión, agrupábanse de dúas en dúas. Os policías mandaban que circulases, e por iso decidiron dar voltas á praza. Semana tras semana sumábanse mulleres con novas historias de horror: máis panos brancos, máis forza.

Chamábanas as tolas da praza pero acabaron converténdose nas “Madres da Praza de Maio” e o seu berro deu a volta ao mundo. Distínguense usando panos brancos sobre as súas cabezas, os mesmos que anteriormente serviran como cueiros dos seus fillos desaparecidos.

A cada nai lle levou un tempo diferente aceptar que nunca recuperaría aos seus fillos. A chegada da democracia en 1983 abriulles unha luz, pero as leis de perdón acabaron coa investigación e o posíbel xuízo aos culpables.
Daquelas 14 pioneiras só quedan 5 con vida. Do brazo, como cada xoves dende hai 30 anos, seguen camiñando. Máis vellas, pero coa mesma forza. Xa bisavoas, pero convencidas de que os seus netos e as súas netas continuarán a loita: reclamo de tres xeracións que non cumpriría se tivese habido xustiza.

Se queres máis información:

No hay comentarios:

LinkWithin