Teñen pasado máis de trinta anos dende que Eduardo Mendoza (Barcelona,1943) escribira La verdad sobre el caso Savolta, que seguramente lembrarán os nosos alumnos de 2º de Bacharelato , ó ser unha das lecturas do presente curso. Nela mestúranse a intriga, a ironía, as diferencias sociais, os movementos obreiros, a cidade de Barcelona , os saltos no tempo, ... É unha obra complexa que o lector ten que ir reconstruindo pouco a pouco e que, como toda novela policiaca que se precie, desvela a solución do enigma nas páxinas finais do relato.
Despois de recibir o Premio da Crítica (1975) por esta obra, a súa traxectoria foi consolidándose con outras moitas ( El misterio de la cripta embrujada, La ciudad de los prodigios, Mauricio o las elecciones primarias...) e tamén co recoñecemento nacional e internacional (Premio Cidade de Barcelona, Premio ó Mellor Libro Estranxeiro... ).
En marzo desde ano publicou El asombroso viaje de Pomponio Flato, un libro breve, irónico e divertido co que seguramente pasemos un bo rato. A personaxe principal, que dá nome á historia, é un home singular que viaxa polo mundo adiante tentando atopar certas augas milagrosas . Realmente, o que atopa polo camiño son augas que lle causan bastantes molestias (non temos máis que ler os comentarios que lle fai ó seu receptor,Fabio,nas liñas iniciais do relato).
A ironía é unha característica fundamental nesta historia, dende o nome das personaxes ( Pomponio Flato, a Lexión Fulminata, Teo Balas, o soldado Quadrato...) ata as mesmas situacións que se plantexan nela ( Xosé, un carpinteiro de Nazaret, que vai ser acusado dun crime, ten un fillo que se chama Xesús, a súa nai é Maria...) ata os propios diálogos . Así, na páxina 172 Xesús dille a Pomponio : (...) "estuve afligido y me consolaste, necesité un consejo y me lo diste, estuve en peligro y me socorriste, buscaba un investigador privado y te hiciste cargo del caso". Unhas liñas máis abaixo podemos ler: " En el transcurso de la cena nos dijo que su nombre completo era Judá Ben -Hur, que no tenía nada que ver con los movimientos separatistas y que su única afición eran las carreras de cuádrigas".
Ás veces a realidade e a ficción mestúranse na mente do protagonista e este xa non sabe se está desperto ou non (lembremos o episodio de Filipo-Febo, cara ó final da novela).
No hay comentarios:
Publicar un comentario